De trein heeft geen uur

Eén van de grootste moeilijkheden op de Transmongolië Express is weten hoe laat het is. De Russische spoorwegen opereren officieel volgens Moskou tijd. Zo staat op het uurschema in de trein in Moskou tijd aangegeven om hoe laat welk station wordt aangedaan. Maar Rusland is groot en aan het einde van de reis loopt de trein een verschil van vijf uur op in vergelijking met Moskou. Martin besloot dat het de eerste dagen eenvoudiger was om volgens de tijd in Moskou te leven, ook al omdat het moeilijk te zeggen is wanneer je een andere tijdzone 'binnenspoort'. Het werd bijgevolg voor ons na twee dagen al potdonker om '17 uur' en licht om '4 uur' 's morgens. De derde nacht sliepen we bijzonder slecht en bleven we ter compensatie tot 12.30 uur in bed liggen. Alleen was het toen volgens plaatselijke tijd al 15.30 uur. Na een paar shiften zaten we dus met een kanjer van een jetlag.

Weten wanneer de restaurantwagen eten serveerde werd ook een klus. Van 19 tot 21 uur, wist iedereen, maar wat niemand wist was of dat volgens de tijd in Moskou of volgens plaatselijke tijd was. Na drie dagen werd duidelijk dat de trein tijdzoneloos was geworden; er waren passagiers die volgens Moskou tijd leefden, de Chinese provodniks hielden vast aan Peking tijd, Wie in het bezit was van een Lonely Planet probeerde het plaatselijke ritme te volgen en de rest zat ergens tussenin. Zij die te veel vodka dronken leefden van fles naar fles en hielden de anderen wakker.

En toen moesten we berekenen om hoe laat we in UlaanBataar zouden aankomen. Volgens het uurschema verlieten we om 17.40 uur het uiterste Russische grensplaatsje om om 22.35 uur UlaanBataar tijd de eerste grensstop in Mongolië binnen te rijden. Dat terwijl beide stadjes slechts een dikke drie kwartier van elkaar verwijderd liggen. Gelukkig is UlaanBataar tijd dezelfde als Peking tijd, dat bespaarde een pak extra hoofdbrekens.