Omdat bijzondere momenten moeilijk te beschrijven zijn en soms afbreuk doen aan de ervaring laat ik de foto's voor zich spreken, netjes dag-per-dag geordend, want zo zijn wij dan weer.
Met dank aan Ganba en Bagi!
Dinsdag 22 september:
Standaardnomadenuitrusting: ger, bijhorende rommel, zonnepaneel en hond.
Standaardbezigheid van een chauffeur: lekke banden repareren. Mongoolse mannen krijgen trouwens zowat alles zelf gerepareerd aan hun auto, al is het als buitenstaander even wennen wanneer ze om het uur stoppen om de onderkant van de auto opnieuw bijeen te hameren.
De ruïnes van Baga Gazaryn Chuluu.
Ons eerste gerkamp, in één van de vele middle of nowhere's die we aandeden.Woensdag 23 september:
Een ger van binnen gezien.
Eén of ander stadje.Donderdag 24 september:
De "flaming cliffs" van Bayan-Zag.
In de auto wordt gereden, geslapen en ...gegeten, toch als er daarbuiten een halve zandstorm voorbijtrekt.
Khongor verbroedert met Golden Gobi guesthouse.
En daar is ie dan, de Gobiwoestijn.
Een ware beestenboel trouwens, daar in de Gobi. Veel geiten, koeien,...
Katten,...
En nog eens geiten...Vrijdag 25 september:
Martin krijgt een Mongoolse initiatie.
Een geïmproviseerde douche.
Eén van de kwaliteiten van Bagi is dat ze in alle omstandigheden onze maaltijd gekookt kreeg. En ze is een erg goede kok bovendien.
Aan tafel!
Zaterdag 26 september:
Martin met een Mongools manneke en een traditioneel instrument, helemaal door het dolle heen overigens want we hadden een nacht achter de rug in een ger met elektriciteit!
In de provinciehoofdstad, waar we eerder al een publiek 'douchehuis' bezochten (om te douchen, welja), was het groot feest.
En dan staat daar plots ons eerste grote verkeersbord. Het wees ons de weg naar een van de mooiste plekken in Mongolië, de paradijselijke Orkhon vallei.
Zondag 27 september:
Mongolië ontwaakt.
Aan de creativiteit herken je de Mongoolse ontwerpers. Wastafel, van de hand van Mogi.
Voorzichtig zijn hoor, mailen onze vrienden en naasten met regelmaat van de klok. Maar een mens moet nu eenmaal beneden geraken.
I'm a poor lonesome Belgian, far far away from home.
Koppige paarden, zeggen wij. Slechte berijders, zeggen de Mongolen.
Maandag 28 september:
Een snelle douche...
Een laatste groepsfoto...
En vervolgens Karhorin, de voormalige hoofdstad van Mongolië.
En het klooster Edenezuu.
Een hele fles arak, gegiste paardenmelk met een alcoholpercentage van 2 procent die door de nomadenfamilie's zelf wordt geproduceerd. Mongolen zijn er verzot op, en ik kan er ook wel goed mee overweg. Opdrinken die handel, luidde het bevel van mijn reisgenoten met minder Mongoolse genen in hun lijf dan ik.
Het was de verjaardag van Ganba, en Martin was de volgende dag aan de beurt, en dus moest er gegeten en gedronken worden.
... veel gedronken worden... In de goede volgorde bovendien: arak, vodka, arkhi (een destillaat van arak met een hoger alcoholgehalte en door de Mongolen soms Mongoolse vodka genoemd), kersenlikeur en bier. En neen, de volgende dag geen zieken, wel een paar verdwaasde gezichten.
De avond werd in stijl afgesloten door een koppel Mongoolse muzikanten met een uitstekend zakeninstinct. De ene bespeelde een arsenaal aan traditionele instrumenten, de andere was een voortreffelijk keelzanger.Dinsdag 29 september:
Terug naar Ulaanbataar en ons guesthouse...
... waar Bagi ons 's avonds meeneemt naar een karaoke voor enkele valse noten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten