De Grote (Rode) Treinreis

Twintig minuten voor vertrek springen we (lees: klimmen we puffend met onze 120 kg bagage) de trein op. Een glimlachende (wat kijgen we nu???) Chinese provodnik heet ons welkom en vraagt naar onze nationaliteit. 'Belgian' zeggen we, 'Portugees' knikt provodnik nummer 2. Portugees dan maar, zolang we maar geen Portugees moeten spreken want de combinatie Engels-Russisch-Chinees-Frans (geen Hollanders te bespeuren helaas, en Vlamingen al helemaal niet) is al verwarrend genoeg.


Waren we op het traject Berlijn-Moskou de enige toeristen, dan zitten we nu op een heuse 'toeristenexpress': geen Rus te bekennen al is de vodka nooit veraf. Onze tweepersoonscoupé is een en al luxe: houten wandbekleding, tapijt, stopcontacten, een eigen thermoskan en een doucheruimte die we delen met onze Kazaakse buur. Douchen zit er wel niet in want uit de sproeikop komen slechts twee miezerige straaltjes water.


Onze provodniks laten zich na een kwartier weer zien en vragen onze paspoorten op. Ze bekijken enkel het mijne en de ene brabbelt heftig tegen de andere iets wat lijkt op 'Geen Portugezen, ik zei het toch!'.

Wat iedereen wil weten: neen, we hebben ons geen seconde verveeld tijdens die vijf dagen durende treinrit. Kijken uit het raam is een fulltime bezigheid die veel voldoening geeft. Af en toe een spurtje naar het raam voor een foto of naar de samovar voor een kop heet water doorbreekt de sleur die eigenlijk geen sleur is. Johnny Cash, Bob Dylan, Jef Neve, Mozart en Bach houden er de sfeer
in. Ik probeer de muziek aan te passen aan het landschap en word helemaal lyrisch als dat lukt. Hele reisbeschouwingen schieten mijn hoofd te binnen en ik voel me Phileas Fogg en Marco Polo tegelijk. Ons dieet van conserven en het ontbreken van warme maaltijden doen het avonturiersgevoel nog groeien. Daar zo in mijn luxe tweepersoonscoupé, met het voorbijrazende landschap, zonder moetens en dagenlang onderweg naar ergens, voel ik mij een heel gelukkig mens. Amerikaanse toeristen
die luidruchtig door de gang banjeren op zoek naar inhoud voor hun joints halen me uit mijn roes voor het te melig wordt.


Zondag voor het krieken van de dag sporen we na een probleemloze grensovergang de Mongoolse grens over. Tussendoor maakten we een onweer mee, waren we getuige van een heldhaftige reddingsactie (een puppie was onder de trein op de sporen gesukkeld en raakte niet meer op het perron) en zagen we twee Russen voor de drankwinkel vechten, russian style. Eerlijkheidshalve dient gezegd dat de grensovergang alles samen wel een goede zeven uur heeft geduurd en dat al die tijd het toilet gesloten was. Creatief zijn was de boodschap. Aan degenen die hetzelfde traject willen ondernemen wil ik later nog wel es tekst en uitleg geven over enkele 'originele oplossingen' voor een
noodtoiletstop.

Ik zou het in elk geval zo opnieuw doen, de treinreis bedoel ik, niet de noodtoiletstop. Hoewel, dat eigenlijk ook.