De aflevering waarin Martin trouwt

Mickey, onze formidabele hotelreceptionist in Yangshuo, had ons een tour geregeld naar Ping'an, een dorp in het hart van de dragon backbone rijstterrassen in de buurt van Longsheng. De rijst is al geoost, waarschuwde hij, maar we wilden er toch heen. En zo vertrokken we met een bus Chinese toeristen en een Chinese gids (met paraplu, anders is er geen lol aan). Onderweg stopten we in Huanglo, een klein dorpje dat wordt bewoond door de Yao.



De Yao vrouwen staan bekend om hun lange haar dat tot op de grond reikt en dat ze op drie verschillende manieren rond hun hoofd binden (naargelang de huwelijksstatus van de vrouw). Deze vrouwen houden van mannen met een bril en als ze hun oog hebben laten vallen op iemand, maken ze dat duidelijk door in diens billen te knijpen. Een kneep terug staat gelijk aan een trouwbelofte, waarschuwde onze gids. Van zodra de toeristenbussen het dorp binnentuften, renden de Yao naar de evenementenschuur en er volgde een show.



Op een gegeven moment werden vier vrijwilligers gevraagd. De Chinees voor ons veerde wild recht en wees armwiekend en schreeuwend naar Martin. De zaal ging over tot een koorzang en toen Martin deed wat van hem werd verwacht barstte een luid applaus los. Hij bleek een Yao vrouw te mogen uitkiezen om mee te trouwen en werd aan het zingen en dansen gezet. A new star was born: de chinezen wipten overenthousiast op hun stoel en kiekten alsof hun leven er vanaf hing. Ik kreeg enkele stevige porren in mijn zij van Chinese toekijkers die me erop wezen dat mijn vent op het podium stond. Allez gijlle. En zo trouwde Martin dus met een ander.



Na afloop wilde ik hem zo snel mogelijk de zaal uit, maar een forse Chinese dame sleurde ons beiden hardhandig de foto op. Onze sterrenstatus raakten we de rest van de dag niet meer kwijt.

Een uur later zette de bus ons af in Ping'an, of beter op de centrale parking voor het dorp. Van daaruit was het nog één kilometer trappen oplopen vooraleer we effectief het dorp binnenstrompelden met onze 20 kg wegende rugzak. De omgeving is verbluffend mooi en het zicht op de omliggende rijstterrassen fantastisch. Ping'an ligt tegen een steile berg en de huizen steunen aan de ene kant op palen en aan de andere kant tegen de bergwand. De smalle straatjes bestaan voornamelijk uit trappen en het is er heerlijk verdwalen. Het dorp is vrij toeristisch maar de meeste bezoekers zijn dagjestoeristen en tegen het vallen van de avond lopen de straten leeg. Elektriciteit is er enkel tussen zeven uur 's avonds en zeven uur 's morgens, een magisch moment wanneer om 19 uur plots alle lichten aanfloepen.





Op de tweede dag vonden we een lokaal Zhuang vrouwtje bereid om ons van Ping'an door de rijstvelden naar Dhazai te gidsen, een flinke tocht van vijf uur klimmen en trappen lopen.



Het uitzicht was adembenemend, zo ook het trappenlopen. Na drie uur was ik stikkapot en voelde ik de zon branden, maar onze 63-jarige gids, amper anderhalve meter groot, hield er stevig de pas in. Op een gegeven moment raapte ze een stok van de grond en gaf hem aan mij, pijnlijk confronterend. Ik kreeg mijn trots een beetje terug toen ik het hulpstuk even later in een groots gebaar aan een Chinese toerist schonk die kreunde en steunde alsof hij elk moment door zijn benen kon zakken.Toegegeven, de man was de zeventig voorbij.









Na Ping'an ging het terug naar Guilin waar we het vliegtuig namen naar Chengdu, de hoofdstad van Sichuan. Over Chengdu valt niet veel te vertellen. Het is een grote stad, maar we hebben er niet veel van gezien. We namen onze maandelijkse break, hingen rond in het hostel, bekeken een tiental dwaze dvd's, hielden een rooftop party met enkele medereizigers waaronder een Griek die we eerder in de Gobi woestijn hadden ontmoet en volgden opnieuw een kookcursus. Martin bezocht een kweekcentrum voor panda's terwijl ik enkele uren slaap inhaalde. Het leven kan hard zijn.



Na Chengdu volgt Xichan, waar zich een lanceerbasis voor raketten bevindt (met dank aan piggy om ons daarop te wijzen).