We logeerden in het 'hotel' van een Chinese fotograaf die ons de volgende dag op sleeptouw nam langs de rijststerrassen en naar een Hani dorp...
en een Yi dorp waar het marktdag was.
De fotograaf, een formidabele en eerlijke man, moest na vier uur toegeven dat het hopeloos was. We zouden door de dikke mist van de rijstterrassen niets zien. De vrieskou, de elektriciteitspanne, de halfopen gebouwen en kamers en het ontbreken van verwarming hadden inmiddels hun tol geëist - alle kaarsen en elektrische dekens ten spijt - en in onze bevroren ledematen was nog amper beweging te krijgen. Om amputaties te vermijden sprongen we in zeven haasten op een bus naar Jianshui. Het was daar niet veel warmer, maar onze kamer ginder was winddicht en dus bleven we twee dagen om de oude stad te verkennen...
en een bezoek te brengen aan de tempel van Confucius...
...en het gigantische courtyardhuis van de familie Zhou, in het verleden een invloedrijke familie.
Na Jianshui verkasten we, nog steeds door en door koud, naar Tonghai. Maar daar kwam het besef. Ik ben dan toch geen eskimo. Al jaren verkondig ik dat ik geen warmweermens ben. Geef mij maar de koude, zeg ik altijd. Gedaan met dat alles. Ik hou van de koude maar alleen als ik op tijd en stond een haardvuur op mijn weg vind of een gezellige pub met aangeslagen ruiten en op voorwaarde dat ik 's avonds een warm nest kan induiken. Maar in heel het Chinese zuidwesten zijn geen deuren of verwarmingstoestellen te vinden, en nog minder een haardvuur. Dat betekent slapen met alle kleren aan en de vrieswind in het gezicht, eten met vest en sjaal aan en gehandschoend op café. Aan het avontuur kwam dus abrupt een einde en we keerden spoorslags terug naar Kunming, in de hoop daar warmere oorden te kunnen opzoeken. Het bleef spijtig genoeg bij hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten