Er zijn vijf Grote Bezigheden die een Chinees tot een Chinees maken.
1. Een Chinees hoort ten allen tijde een thermos thee bij zich te hebben. Liefst doorschijnend, want dan ziet iedereen de blaadjes drijven en is het ook duidelijk wanneer bijvullen zich opdringt.
2. Een Chinees eet 24 uur op 24. Of toch bijna. En hij doet dat enthousiast met bijbehorende slurpgeluiden. Hoe indringender de geur, hoe lekkerder het schijnt te zijn.
3. Wanneer een Chinees niet eet of niet aan de thermos hangt, dan kan je er de donder op zeggen dat hij net een onmoeting heeft gehad met de Chinese evenknie van Klaas Vaak. Op de bus of de trein kan je er niets mee aanvangen met zo'n Chinees, want twee minuten na vertrek ligt ie gegarandeerd onder zeil.
4. Zijn ze eindelijk weer wakker, dan schreeuwen ze de longen uit hun lijf. Praten heet dat hier. Of ze rochelen en spuwen alsof het een olympische sport is. Over lawaaihinder gesproken: waar zit onze nationale trots, de als marktktamer geboren sjakosjenverkoper? Hele winkels heb ik afgezocht en honderden Chinezen aangeklampt, maar geen spoor van Eddy Wally in Sina. Helmut Lotti, dat wel, en Jules Destroopere.
5.Nog in de rode top vijf staat plaatjes schieten, liefst honderden per dag. Alsof hun leven er van af hangt: Chinees naast een boom, Chinees voor een steen, Chinees bij het water. Er is altijd wel iets.
Bestaat er ondans dit alles nog twijfel over de Chineesheid van een bepaald persoon, kijk dan hoe vaak hij zich bezondigt aan karaoke met een grote K, of hoeveel keer per dag hij een "kaartje legt". Zombielopen is ook een indicatie. En ongegeneerd staren.
zaterdag 28 november 2009
De Toiletpost
Heel wat sanitaire stops de afgelopen drie maanden waren zonder meer...erm... spannend te noemen. Ik heb er een aantal keer over geschreven, maar beelden zeggen meer dan woorden. En dus volgt hier een toiletpost, volledig gewijd aan de sanitaire dieptepunten en hoogstandjes.
Zo waren er de toiletten in Mongolië in volledige afzondering...
...'met zicht op'...
...en in de vrije natuur.
In China waren ze gespecialiseerd in de 'wij zijn tegen privacy' toiletten. Die kwamen in een gematigde...
en doorgedreven versie.
Maar we kwamen ook het andere uiterste tegen, zoals in een hotelbar in Peking die volledig door Philippe Starck was ingericht...
en in The Venetian, een bekend casino in Macau.
De prijs voor de mooiste openbare toiletten ter wereld gaat naar het Chinese Lijiang, dat echte houten paleizen ontwierp voor onderdanen met een boodschap.
Zo waren er de toiletten in Mongolië in volledige afzondering...
...'met zicht op'...
...en in de vrije natuur.
In China waren ze gespecialiseerd in de 'wij zijn tegen privacy' toiletten. Die kwamen in een gematigde...
en doorgedreven versie.
Maar we kwamen ook het andere uiterste tegen, zoals in een hotelbar in Peking die volledig door Philippe Starck was ingericht...
en in The Venetian, een bekend casino in Macau.
De prijs voor de mooiste openbare toiletten ter wereld gaat naar het Chinese Lijiang, dat echte houten paleizen ontwierp voor onderdanen met een boodschap.
donderdag 26 november 2009
Les post auxquels vous avez échappés
Notre voyage touche doucement à sa fin puisque nous rentrons au pays dimanche matin. S'il ne reste plus beaucoup de choses dans nos portefeuilles, quelques idées des sujets pour le blog restent encore dans nos cartons. Par manque de temps, on ne pourra malheureusement pas les dévelloper. Les voici en quelques lignes :
Les forces de l'ordre sont nos amies
Lors de notre arrivée en Chine nous avons été agréablement surpris par la gentillesse des policiers et des militaires présents dans la capitale. Dans les messages de prévention affichés un peu partout, les policiers sont toujours représentés sous la forme de cartoons rondouillards et sourillants. Ca change de la Russie en tous cas! Nous n'avons pas eu la possibilité de contacter des Ouïghours ou des Tibétains pour avoir leur avis sur la question.
Le rap de la grippe porcine
Ayant dû prendre l'avion a plusieurs reprise, on a subi à chaque fois une tentative d'hypnose sous couvert de clip de prévention contre la grippe H1N1.
Les nouilles qui traversent le pont
Non ce n'est pas une contrepétrie mais une spécialité de Kunming. Il y a une légende derrière que je vous raconterai un jour.
Au fait, vous ai-je déjà conté la légende de l'abbaye d'Orval?
Chingrish
Parfois il est plus facile de comprendre le chinois que l'anglais par ici. Les exemples sont tellements nombreux que plusieurs livres existent.
Ils sont quand même forts ces Allemands
Que ce soit en à Moscou, en Mongolie, en Chine ou à Hong Kong on trouve partout des bar allemands ou autre Biergarten. Même là ou il n'y a pas de pubs irlandais!
Les forces de l'ordre sont nos amies
Lors de notre arrivée en Chine nous avons été agréablement surpris par la gentillesse des policiers et des militaires présents dans la capitale. Dans les messages de prévention affichés un peu partout, les policiers sont toujours représentés sous la forme de cartoons rondouillards et sourillants. Ca change de la Russie en tous cas! Nous n'avons pas eu la possibilité de contacter des Ouïghours ou des Tibétains pour avoir leur avis sur la question.
Le rap de la grippe porcine
Ayant dû prendre l'avion a plusieurs reprise, on a subi à chaque fois une tentative d'hypnose sous couvert de clip de prévention contre la grippe H1N1.
Les nouilles qui traversent le pont
Non ce n'est pas une contrepétrie mais une spécialité de Kunming. Il y a une légende derrière que je vous raconterai un jour.
Au fait, vous ai-je déjà conté la légende de l'abbaye d'Orval?
Chingrish
Parfois il est plus facile de comprendre le chinois que l'anglais par ici. Les exemples sont tellements nombreux que plusieurs livres existent.
Ils sont quand même forts ces Allemands
Que ce soit en à Moscou, en Mongolie, en Chine ou à Hong Kong on trouve partout des bar allemands ou autre Biergarten. Même là ou il n'y a pas de pubs irlandais!
woensdag 25 november 2009
Kunming in beeld
China boven.
Kunming ondergaat hetzelfde lot als vele andere Chinese steden. Oude historische wijken en gebouwen worden gesloopt om plaats te maken voor "nieuwe old-style wijken". Chinezen malen niet om ouderdom of geschiedenis, zolang het maar comfortabel en nieuw oogt. "Fake" is geen scheldwoord, in tegendeel.
Een kolonie vogels arriveert elk jaar steevast rond dezelfde tijd in Kunming om er te overwinteren. Tot groot jolijt van de Chinezen die massaal present tekenen met camera en brood.
Een avondje uit met enkele barmeisjes en Moshe, de Israëlische mede-eigenaar van een bar/restaurant dat we op zoek naar warmte binnenvielen. Moshe bezorgde ons bovendien het adres van een hotel waar ze verwarming hadden. Stel u voor zeg. Verwarming...
Moshe stond er bovendien op dat we de volgende dag in zijn restaurant een les "Belgisch koken" hielden voor het koksteam. En dus maakten we stoofvlees en ballekes in tomatensaus en liepen we ferm in de weg terwijl de koks probeerden onze handelingen te registreren en tegelijk de 30tal restaurantgasten van eten te voorzien. Een beetje genant bijtijds, maar de ballekes en het stoofvlees waren ondanks het gebrek aan ingrediënten een succes.
dinsdag 24 november 2009
Carbonnades flamandes et boulettes sauce tomates
Depuis Kunming (à quelques encablures du Vietnam), nous désirions faire une dernière expédition avant de rejoindre Pékin. Première étape: les terrasses de Yuanyang. Cette fois-ci, les champs étaient bien sous eau mais nous n'avons presque rien vu tellement le brouillard était important. Et il faisait si froid dans notre hôtel sans électricité que nous avons décidé d'écourter notre séjour sur place.
Ensuite nous avons passé 2 nuits dans la chouette petite ville de Jianshui dans un magnifique hotel (toujours pas de chauffage!). Pour ne rien arranger, la pluie a commencé à tomber... Et dire que l'on prenait encore des verres en terrasse 4 jours plus tôt, la Belgique se rapproche décidément de plus en plus!
Notre dernière étape devait être Tonghai, ville ou subsisterait encore une importante ethnie d'origine mongole. Arrivé sur place nous n'avons trouvé qu'une ville sans grand intérêt et sans le moindre endroit dépassant les 10 degrés. Trempés et dans l'impossibilité de nous réchauffer, nous décidons de repartir à Kunming et quittons notre hôtel 2heures après être arrivé.
Nous voilà de retour à Kunming 2 jours plus tôt que prévu et toujours à la recherche d'un point de chaleur. Après de longues heures, nous trouvons le seul café n'étant pas ouvert aux 4 vents. Nous y rencontrons Moshe, un Israélien qui enseigne la cuisine occidentale aux chef de l'endroit. En quelques instants, il nous déniche un hotel avec chauffage (luxe!) et nous emmène boire des verres avec 3 des serveuses. Il nous propose également de faire une démonstration de nos talents culinaires.
On ne le prend pas trop au sérieux mais nous promettons de repasser à son resto le lendemain. Nous pensions pouvoir finalement mettre le blog à jour mais dès notre arrivée, il nous convainc de relever le défi et de lui préparer nos grandes spécialités: les carbonnades flamandes et les boulettes sauce tomates.
Après une petite visite chez le boucher, nous voilà tous les 2 aux fourneaux au milieu d'une dizaine de cuistots chinois.
La moitié des ingrédients nécessaires n'était évidemment pas disponible et se retrouver au milieu du jeu de quille en plein coup de feu fut parfois un peu stressant.
En toute modestie, le résultat était cependant assez probant et a bien plu aux quelques touristes de passage qui ont partagé notre table.
Ensuite nous avons passé 2 nuits dans la chouette petite ville de Jianshui dans un magnifique hotel (toujours pas de chauffage!). Pour ne rien arranger, la pluie a commencé à tomber... Et dire que l'on prenait encore des verres en terrasse 4 jours plus tôt, la Belgique se rapproche décidément de plus en plus!
Notre dernière étape devait être Tonghai, ville ou subsisterait encore une importante ethnie d'origine mongole. Arrivé sur place nous n'avons trouvé qu'une ville sans grand intérêt et sans le moindre endroit dépassant les 10 degrés. Trempés et dans l'impossibilité de nous réchauffer, nous décidons de repartir à Kunming et quittons notre hôtel 2heures après être arrivé.
Nous voilà de retour à Kunming 2 jours plus tôt que prévu et toujours à la recherche d'un point de chaleur. Après de longues heures, nous trouvons le seul café n'étant pas ouvert aux 4 vents. Nous y rencontrons Moshe, un Israélien qui enseigne la cuisine occidentale aux chef de l'endroit. En quelques instants, il nous déniche un hotel avec chauffage (luxe!) et nous emmène boire des verres avec 3 des serveuses. Il nous propose également de faire une démonstration de nos talents culinaires.
On ne le prend pas trop au sérieux mais nous promettons de repasser à son resto le lendemain. Nous pensions pouvoir finalement mettre le blog à jour mais dès notre arrivée, il nous convainc de relever le défi et de lui préparer nos grandes spécialités: les carbonnades flamandes et les boulettes sauce tomates.
Après une petite visite chez le boucher, nous voilà tous les 2 aux fourneaux au milieu d'une dizaine de cuistots chinois.
La moitié des ingrédients nécessaires n'était évidemment pas disponible et se retrouver au milieu du jeu de quille en plein coup de feu fut parfois un peu stressant.
En toute modestie, le résultat était cependant assez probant et a bien plu aux quelques touristes de passage qui ont partagé notre table.
IJskoud avontuur
Het plan was: profiteren van het mooie weer en onze bagage achterlaten in een hostel in Kunming om lichtgepakt een vijfdaagse verkenning van de streek rond de yuanyang rijstterrassen aan te vatten. Wisten wij veel dat de winter voor de deur stond. Reizigers hebben geen tijd voor weerberichten en soortgelijke trivialiteiten. Zes busuren later stonden we temidden de prachtige rijstterrassen. Tenminste, dat is wat ons werd verteld, want erg veel zagen we er niet van.
We logeerden in het 'hotel' van een Chinese fotograaf die ons de volgende dag op sleeptouw nam langs de rijststerrassen en naar een Hani dorp...
en een Yi dorp waar het marktdag was.
De fotograaf, een formidabele en eerlijke man, moest na vier uur toegeven dat het hopeloos was. We zouden door de dikke mist van de rijstterrassen niets zien. De vrieskou, de elektriciteitspanne, de halfopen gebouwen en kamers en het ontbreken van verwarming hadden inmiddels hun tol geëist - alle kaarsen en elektrische dekens ten spijt - en in onze bevroren ledematen was nog amper beweging te krijgen. Om amputaties te vermijden sprongen we in zeven haasten op een bus naar Jianshui. Het was daar niet veel warmer, maar onze kamer ginder was winddicht en dus bleven we twee dagen om de oude stad te verkennen...
en een bezoek te brengen aan de tempel van Confucius...
...en het gigantische courtyardhuis van de familie Zhou, in het verleden een invloedrijke familie.
Na Jianshui verkasten we, nog steeds door en door koud, naar Tonghai. Maar daar kwam het besef. Ik ben dan toch geen eskimo. Al jaren verkondig ik dat ik geen warmweermens ben. Geef mij maar de koude, zeg ik altijd. Gedaan met dat alles. Ik hou van de koude maar alleen als ik op tijd en stond een haardvuur op mijn weg vind of een gezellige pub met aangeslagen ruiten en op voorwaarde dat ik 's avonds een warm nest kan induiken. Maar in heel het Chinese zuidwesten zijn geen deuren of verwarmingstoestellen te vinden, en nog minder een haardvuur. Dat betekent slapen met alle kleren aan en de vrieswind in het gezicht, eten met vest en sjaal aan en gehandschoend op café. Aan het avontuur kwam dus abrupt een einde en we keerden spoorslags terug naar Kunming, in de hoop daar warmere oorden te kunnen opzoeken. Het bleef spijtig genoeg bij hoop.
We logeerden in het 'hotel' van een Chinese fotograaf die ons de volgende dag op sleeptouw nam langs de rijststerrassen en naar een Hani dorp...
en een Yi dorp waar het marktdag was.
De fotograaf, een formidabele en eerlijke man, moest na vier uur toegeven dat het hopeloos was. We zouden door de dikke mist van de rijstterrassen niets zien. De vrieskou, de elektriciteitspanne, de halfopen gebouwen en kamers en het ontbreken van verwarming hadden inmiddels hun tol geëist - alle kaarsen en elektrische dekens ten spijt - en in onze bevroren ledematen was nog amper beweging te krijgen. Om amputaties te vermijden sprongen we in zeven haasten op een bus naar Jianshui. Het was daar niet veel warmer, maar onze kamer ginder was winddicht en dus bleven we twee dagen om de oude stad te verkennen...
en een bezoek te brengen aan de tempel van Confucius...
...en het gigantische courtyardhuis van de familie Zhou, in het verleden een invloedrijke familie.
Na Jianshui verkasten we, nog steeds door en door koud, naar Tonghai. Maar daar kwam het besef. Ik ben dan toch geen eskimo. Al jaren verkondig ik dat ik geen warmweermens ben. Geef mij maar de koude, zeg ik altijd. Gedaan met dat alles. Ik hou van de koude maar alleen als ik op tijd en stond een haardvuur op mijn weg vind of een gezellige pub met aangeslagen ruiten en op voorwaarde dat ik 's avonds een warm nest kan induiken. Maar in heel het Chinese zuidwesten zijn geen deuren of verwarmingstoestellen te vinden, en nog minder een haardvuur. Dat betekent slapen met alle kleren aan en de vrieswind in het gezicht, eten met vest en sjaal aan en gehandschoend op café. Aan het avontuur kwam dus abrupt een einde en we keerden spoorslags terug naar Kunming, in de hoop daar warmere oorden te kunnen opzoeken. Het bleef spijtig genoeg bij hoop.
maandag 16 november 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
