Het afscheid van Mongolië viel zwaar, maar de trip goes on en zo stapten we op 1 oktober om 8 uur 's morgens op de trein voor onze laatste rit met de Transmongolië Express, die ons van Ulaanbaatar naar Peking zou brengen. We deelden onze coupé met twee sympathieke Zwitsers, waardoor de tijd snel voorbij vloog.
Geen verrassingen of dwaze stoten deze keer want we waren onderhand echte treinpro's. Al was de Chinese douane eerder vasthoudend, vergeleken met hun Russische en Mongoolse collega's. Ze toonden vooral interesse in onze vijf kilo wegende medicijnenkit en in mijn boek van Carolijn Visser over China. Het bracht ons niet van de wijs, al deden we er wel een uur over om alles weer mooi in de rugzakken gepropt te krijgen. Bij de grensovergang rond middernacht hadden we recht op een blèrend welkomstmelodietje.
Het wisselen van het treinonderstel even later kon mij een tijdlang boeien maar Klaas Vaak riep harder dan de techniciens.
De volgende ochtend zag het landschap er al bijzonder Chinees uit en luttele uren later stonden we op Pekinese bodem. We kunnen nu eindelijk fier zeggen dat we van Brussel naar Peking zijn gespoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten