Voor alles een eerste keer

...en zo liep ik in Yangshuo voor het eerst achter een paraplu aan, een roze met een pandagezichtje en oortjes. De drager leek er niet echt opgezet mee, maar het werkte. De Chinezen en de Belgen liepen braafjes in het gelid. We gingen richting een lichtspektakel aan het water, bedacht door Zhang Yimou die ook de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Peking verzorgde. Mickey had ons plaatsen kunnen bemachtigen op de tweede rij. Aan het spektakel namen honderden acteurs deel en het was zonder meer indrukwekkend. Ook indrukwekkend was hoe de Chinezen de 2.000 toeschouwers voor en na de show feilloos naar hun bestemming brachten. Daarin zijn ze ongetwijfeld de beste, in het organiseren van massa-evenementen.

In Yangshuo ondernam ik, met een klein hartje, ook mijn eerste raftingtrip. Het ging er al met al rustig aan toe en het had een probleemloze afvaart kunnen zijn ware het niet dat de bootjes berekend waren op Chinese lichtgewichten en wij niet in die categorie vielen. We bleven dus af en toe op een barrage steken, of gingen nadien iets te diep met ons vlot het water in. Het vergde enig turn- en draaiwerk en goede reflexen maar we klommen twee uur later redelijk droog aan wal...





Daarna was het tijd voor Martin zijn eerste modderbad. Aan de spetters modder die in het rond vlogen te zien amuseerde hij zich kostelijk. De modder ging er af in het warmwaterbad dat er op volgde. Een spa is er niets tegen, want het modder- en waterfestijn vond plaats in de water cave, een immense grot met vele 'kamers' niet ver van Yangshuo.



Nog een first was onze Chinese kookles met de Yangshuo cooking school. Onder toeziend oog van kookleraar Leo maakten we aubergine in soja- en oestersaus, gestoomde gevulde groeten, een perfecte 'beer fish' (de specialiteit van Yangshuo) en een al even uitstekende kip met cashew noten.



De ingrediënten hadden we voordien samen met Leo op een lokale markt gekocht. Wie op de markt de gevilde honden wilde zien, kon dat maar moest alleen gaan. Leo zelf wilde dit liever niet zien. Honden worden in heel China steeds meer gezien als uitsluitend huisdieren en Chinese jongeren staan eerder huiverig tegenover het idee van omgekeerd hangende hondenkarkassen of uitgestald hondenvlees. Leo vertelde ook dat het bijna nog uitsluitend de oudere Chinezen zijn die levende dieren kopen op de markt om ze daarna zelf te doden. De jonge generatie, waaronder hijzelf, koopt ze levend op de markt maar laat ze vervolgens 'prepareren' door de marktslachters. Minder gedoe, aldus Leo.

Graduated from the Yangshuo Cooking School

La plupart d'entre vous connaissent notre intérêt pour la cuisine. Vu que nous sommes sur la route depuis deux mois, cela fait donc maintenant autant de temps que nous n'avons plus cuisiner nous même (oui la vie est dure). Nous avions déjà repéré depuis longtemps l'existence de cours de cuisine chinoise à Yangshuo et la première chose que nous avons fait à notre arrivée fut donc de réserver une leçon à la "Yangshuo Cooking School".



Le cours commence par une visite du marché local où notre prof Leo nous a fait une première leçon de choses sur les fruits et légumes de la région. Nous n'avons par contre pas eu droit à des explications poussées sur les grenouilles vendues en filets comme des Oranges ou sur la découpe des carcasses de chien.



Le cours proprement dit a eu lieu dans un village proche de Yangshuo situé au coeur de magnifiques paysages.



Nous avons eu l'occasion de préparer 5 plats : des légumes farcis à la viande de porc et cuits à la vapeur, des aubergines à la sauce d'huitre, des légumes à l'ail, du poulet aux noix de cajou et du poisson à la bière (la grande spécialité locale).

 

Ce qui est vraiment sympa comparé aux cours tels qu'on le trouve chez nous, c'est que chaque personne peut préparer son plat de A à Z. Et je dois dire qu'on était pas peu fier du résultat!

 

Les réservations  pour Mai 2010 sont ouvertes pour notre succursale de Molenbeek . 

 

Terug naar het echte China

Vanuit Macau is het een kwartier rijden naar de Chinese grensstad Zhuhai. Van daaruit vertrekken er bussen naar onder andere Guilin, in de regio Guangxi waar wij naartoe wilden. Na drie uur wachten in het busstation...



twaalf uur op de slaapbus...



en drie uur suffen op de sofa in het hostel konden we ons eindelijk installeren in Guilin, een aangenaam stadje zonder hoogbouw en met geplaveide straten omzoomd door bomen.





We bleven twee dagen, wimpelden een Chinese artiest met neus voor zaken af, deden een discotheek/café voor locals aan en aten waarschijnlijk hond (excuses aan Radja, Micki en Bobbie). Op de derde dag stond een bus- en boottocht naar Yanshuo gepland. Grote paniek bij aankomst van het vip-busje aan het hostel. Voor wie nog niet door Azië heeft getourd: vip-bussen staan meestal garant voor een overbevolkte, helse rit. Het viel al bij al nog mee want in het busje voor acht personen werden slechts twaalf passagiers gepropt. In de meeste gevallen wordt de maximumcapaciteit mits enig studiewerk vlotjes verdubbeld. Wij zaten redelijk comfortabel, de laatkomer die zich vooraan in de bagageruimte op een houten kinderkrukje zittende moest houden wellicht iets minder. En de bus, die kroop hijgend en puffend over de weg richting boot. Die boot bleek een schattig bamboeding waarmee we de Li afvoeren temidden het indrukwekkende karstgebergte en omgeven door tientallen andere toeristenboten met wild om zich heen kiekende Chinezen.





Na de riviercruise werd ons twaalfkoppige gezelschap zo mogelijk in een nog kleiner voertuig gewrikt. Eén probleem, toen iedereen tien vierkante centimeter toegewezen had gekregen en alle armen en benen opgeplooid waren, bleek één persoon nog steeds naast het golfkarretje (dat geen golfkarretje was) te staan. Wat nu gezongen, zei de chauffeur en hij riep er drie collega's van andere - lege - karretjes bij om het moeilijke vraagstuk op te lossen. Meisje 1 moest maar tussen meisje 2, meisje 3 en meisje 4 gaan zitten. Maar meisje 1, hoe slank ook, vond drie centimeter precies toch niet zo heel erg veel. De bestuurdersplaats was nog vrij... Er werd even getwijfeld, maar stel dat die verdoriese toeristen met karretje en al zouden verdwijnen. Ze zijn er toe in staat, hoorden we in het Chinees fluisteren. Eureka, klonk het toen. De stapel rugzakken op de stoel naast de chauffeur, die mist vast niemand. Nu werd er onder de toeristen alarmerend gefluisterd. Een compromis was in de maak: rugzakken op de schoot, stelde de chauffeursbende voor. De westerlingen gingen gelaten, maar ook enigszins geamuseerd akkoord en beloofden zichzelf nooit meer te klagen over het openbaar vervoer in hun thuisland. De Hongkong Chinezen daarentegen rolden met de ogen, gingen even aan het morren, probeerden in het Chinees een tweede karretje af te dwingen maar stemden uiteindelijk in met de Grote Oplossing. En zo tuften we in een uurtje naar Yangshuo.



Yangshuo, dat is backpackershemel op aarde, een zakdoekgroot maar bijzonder stemmig dorp met geplaveide straten, 1001 winkelstalletjes, bloesemende 'theebomen' en vriendelijke Chinezen (ho maar, was dat dan geen contradictie?). De meeste toeristen raken nauwelijks verder dan foreigners' street – de naam dekt de lading – maar vier straten daar vandaan leven de inwoners hun leven alsof ze zich van geen toeristen bewust zijn. Hier en daar mag dan een aarzelend "hello lady wanne buy" klinken, ze missen de hardnekkigheid van hun collega's uit de hoofdstraat. Ik was er allerminst rouwig om.





Yangshuo beviel ons zodanig dat we besloten er enkele dagen te blijven en de prachtige natuur er rond te verkennen. Mickey, de kwieke en guitige hotelreceptionist die onvermoeibaar met tips en trips kwam aandraven, zat er – toegegeven – ook voor iets tussen. En dan is er het zalige zachte bed, ons eerste zalige zachte bed sinds we Moskou verlieten. Welterusten!

Lurkers, ontlurk uzelve

Aan alle lurkers, ontlurken is de boodschap. Hier zijn veel lurkers, dat weten we. We krijgen namelijk veel mailtjes van lurkers die bekennen dat ze trouw de blog lezen. Maar wie weet zijn het er nog meer. En dat willen we eigenlijk wel eens geschreven zien. Je publiek aanvoelen, afstemmen op de lezer, doelgericht schrijven, enzo. Daarom willen we onze lurkers kennen, de mensen die meelezen maar te beleefd zijn om een berichtje achter te laten. Een eenvoudige "Ik lees" volstaat, we zijn vlug tevreden. Of laat jullie eens gaan...

Gastronomie chinoise, le retour

Face à l'énorme ferveur de nos très nombreux lecteurs, voici la suite de nos aventures culinaires!

Nous avons commencé  notre semaine dans les "régions autonomes spéciales" comme nous l'avons terminé, avec Christian et Jonathan dans un restaurant de spécialités de Macao. Il s'agissait en fait d'un genre de fast food, rien de bien étonnant contrairement aux apparences.



 Nous devons nos meilleurs expériences de la semaine à deux restaurants chinois. Le premier offre des spécialités de la région de Shanghai et est situé dans la quartier de Tsim Sha Tsui. Nous y avons retrouvé ce que l'on avait déjà mangé sur place avec un petit extra : du "Pigeon saoul" (oiseau à la grise robe mariné dans le vin rouge).



Le serveur était assez étonné de nous voir commander ce plat (froid de surcroît). Heureusement qu'il n'a pas vu Christian avaler la tête d'un trait.



Dans un autre restaurant chinois situé dans le village de pécheur de Stanley, nous avons fait d'autres découvertes non moins intéressantes :



du canard aux feuilles de thé croustillantes



et du pudding à la mangue!

Nous avons tout de même profité d'être sur place pour gouter aux nombreux poissons et fruits de mer. Nous avons découvert par hasard le "rainbow seafood restaurant" sur Lamma Island.

 

 Pour une poignée de HK dollars on peut y manger du homard, du crabe, des coquilles St Jacques et bien évidemment du poisson à toutes les sauces.



Quelle dextérité!

 

L'endroit nous a tellement plu qu'on y est retourné le lendemain avec nos deux comparses! L'endroit étant tellement populaire, ils vont même chercher gratuitement leurs clients en bateau sur l'île principale.

Du côté des "snacks de rue" l'offre est un peu moins importante que sur le continent mais Stefanie a tout de même trouvé des boullettes aux chous tout à fait à son goût.



On ne va pas vous mentir, on n'a pas mangé uniquement "local". L'offreétant tellement importante et de qualité (point de vue sushisnotamment) que l'on n'a pas hésité longtemps.



Néanmoins, l'hamburger à la viande de porc "Shogun with egg" de McDo n'est pas une réussite. Qui l'eût cru?

Macao, encore plus kitsch que Las Vegas?

Après une superbe semaine passée à Hongkong en compagnie de Christian et Johnatan, nous nous sommes dirigés vers l'autre région autonome chinoise : Macao. Je ne savais pas trop à quoi m'attendre avant d'y aller et après y avoir passé deux courtes journées, je ne sais pas trop quoi en penser.



La ville a deux visages : un diurne et l'autre nocturne. En journée, la ville est très agréable et semble presque déserte comparée à la frénésie de sa voisine. Les petites ruelles et les différents vestiges laissés par les colons Portugais donnent un petit côté européen à l'ensemble. Au niveau de la nourriture (on y revient toujours), l'influence lusitanienne est fort présente également.

 

De nuit, ce sont bien évidemment les casinos qui attirent toute l'attention. Depuis l'ouverture du marché du jeu à l'internationale en 2002, les grands groupes de Las Vegas ont investi en masse dans la ville. Les répliques des casinos les plus célèbre ont poussées comme des champignons, tel le Sands, le MGM ou encore le Venitian.



Ce dernier est le plus impressionnant et dépasse maintenant de loin son modèle: la version locale étant le plus grand casino de la planète et le 4ème plus grand bâtiment mondial en terme de superficie au sol.   À l'extérieur on trouve une reproduction du palais des doges (entre autres), à l'inxtérieur ce sont des canaux vénitiens et la place qui ont été répliqués et intégrés dans un gigantesque centre commercial. Même si le tout est bien évidemment incroyablement kitsch, on ne peut être que impressionné par l'ampleur d'un tel projet « architectural ».



Les autres casinos de la ville se défendent aussi pas mal dans le genre mégalo, l'un avec son volcan géant en carton pâte et l'autre avec son hall pavé de lingots d'or. Rien n'est trop « beau » pour attirer les joueurs, principalement chinois. Et ça marche, avant la crise, Macao a même dépassé Las Vegas en terme de recettes.

Het moest er ooit van komen

... Martin nam recentelijk het besluit zich baard- en snorgewijs volledig te laten gaan. Ik zit er nu dus mee. Misschien ruil ik hem wel in tegen een of andere leuke Chinese jongeling. Die zijn niet zo harig aangelegd. Het thuisfront hoeft niet te vrezen, ik vind er vast eentje die niet rochelt, niet boert en niet van stinky tofu houdt.

Hongkong in beeld - en images

Pier van/quai de Tsim Sha Tsui





Loin de la Chine, ça ne peut pas faire de mal de faire un peu de politiek - Ver weg van China kan een beetje politiek vast geen kwaad.









De langste roltrap ter wereld (800 meter) - le réseau d'escaliers roulants le plus longue du monde.



Wat krijg je wanneer oost west kruist? Mao broederlijk naast Ronald MacDonald - Que se passe t-il lorsque l'on mélange orient et occident? Mao qui fraternise gaïement avec Ronald MacDonald.



Head your mind, peoples, head your mind!



Halloween in/à Ocean Park.



Bbq time!



 

Hongkong, waar oost en west elkaar kruisen

Hongkong, dat was even vakantie op reis: schandalig makkelijk te verkennen, westers comfort, Engels als voertaal en twee oude bekenden in ons zog. Het was er alleen veuls te warm voor iemand die sinds de eerste sneeuwstorm in september in wintermodus leeft. We hebben het rustig aan gedaan en bezochten Ocean Park...







... toerden rond op het autoloze Lamma Island...









...deden Repulse Beach en namen een duik in de Chinese zee...





...maakten een havenrondvaart...







... beklommen de 400 treden naar het klooster van de tienduizend boeddha's (het zijn er 12.800 eigenlijk)...









... en namen de kabeltram naar de peak, een beetje verloren moeite eigenlijk want de mist hing het uitzicht in de weg.



Het rondlopen was niet eens zo vermoeiend want ze hebben er iets geniaal dat wij niet hebben, de Octopuskaart. Dat is een soort protonkaart waarmee je terechtkunt aan de parkeerautomaat, de snoepmachine, bij de kruidenier en in bijvoorbeeld een fastfoodketen, maar waarmee je evengoed kan betalen op de boot, metro, bus en tram. Dat Pascal Smet dit nog niet in Brussel heeft geïntroduceerd...

Na Hongkong trokken we met z'n vieren naar Macau voor een blitzbezoek aan de Portugees aandoende binnenstad en de casino's errond. Christian kweet zich voortreffelijk van zijn taak als gids en deed en passant voor hoe je niet wint bij een spelletje roulette. Niet getreurd, de casino's waren op zich al meer dan de moeite vanwege hun waanzinnige, megalomane karakter. 



De laatste dag namen we afscheid van Christian en Jonathan en hielden we platte rust wegens voeten kapot en portemonnee leeg. En om onze rentree in China voor te bereiden...