Nog twee werkdagen te gaan. Raar. Nog zeven dag in België, zegt mijn Google count-down. Ik kijk er naar uit, niet in het minst om aan bepaalde onzekere factoren te ontsnappen. Anderzijds is er onvermijdelijk de vraag hoe de terugkomst zal verlopen. Wie zegt dat die niet in mineur zal verlopen, dat de aanpassing niet moeilijk wordt, dat de vrienden niet te erg gemist zullen worden. Zoals Mû, het meisje van bij de kapper, het ook beschrijft; wat doe je nadat je je droom hebt verwezenlijkt. Ik laat het woord aan haar want ik denk er hetzelfde over. Tegenargument: drie luttele maanden passeren aan het thuisfront vaak zonder omziens en al te veel veranderingen, dus zullen drie maanden van reizen logischerwijze hetzelfde resultaat geven.
Vandaag mochten we trouwens op de ambassade van Wit-Rusland ons transitvisum gaan afhalen. Dertig euro kostte dat ding, evenveel als een gewoon visum voor Rusland en voor China. Lichtelijk overdreven, maar ik neem aan dat dit de Wit-Russische vergelding is voor het feit dat zoveel mensen enkel geïnteresseerd zijn in een transit door het land. Daarna ging het richting ambassade van Mongolië, voor ons laatste visum. Het duurste ook, want 60 euro. We liepen er opnieuw Mû tegen het lijf: toeval in het kwadraat. Nu nog een meet & greet op de transmongolian, dat zou het helemaal doen. Het laatste visum ligt op 31 augustus op ons te wachten, welgeteld één dag voor ons vertrek. Hopelijk kampen ze daar in Vorst dan niet met dezelfde "prrrrroblèmes techhhhniques" zoals eerder op de Wit-Russische ambassade. Anders belooft het nog spannend te worden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten