Nog 14 dagen!

Nog welgeteld 14 dagen en we zijn ermee weg. Zijn we er mentaal klaar voor? Min of meer. Zijn we er op praktisch vlak klaar voor? Eheum. Een deel van de bagage ligt al te wachten in dozen. Het visum voor China en Rusland is binnen. Beide moeders zijn intussen gewend geraakt aan de gedachte hun respectievelijke zoon/dochter even af te moeten geven. En de collega's kijken uit naar de rust die binnenkort op de werkvloer zal heersen en gaven en masse hun bestellingen door.

De lijst van de to do's blijft niettemin in omvang op een sinterklaaslijstje gelijken. De visa voor Wit-Rusland en Mongolië zijn nog niet klaar, er moeten nog schoenen en een vest gekocht worden, de ipod wacht op enkele extra megabytes goeie muziek, de Chinese vocabulaire bestaat voorlopig enkel uit een weifelende "dank u" en "hallo" (toegegeven, twee erg belangrijke woorden), de reisapotheek moet dringend aangevuld worden, de tandarts wacht op mijn gebit voor een spoedherstelkuur en de dokter bestelde nog een laatste check-up, de papieren voor het tijdskrediet moeten langs de directiesecretaresse en dan aangetekend met de post mee, diezelfde post moeten we nog diets maken dat ze de courrier voorlopig richting een bevriend koppel moeten sturen, als we ooit terug willen keren reserveren we misschien best al onze vlucht van Peking naar Brussel, en er dient een onbaatzuchtige ziel gezocht die zich wil ontfermen over de maaltijdcheques die niet op onze terugkeer willen wachten. Een reisroute zou ook praktisch zijn, eigenlijk. Ah en er moet nog duchtig 'afscheidgevierd' worden.